Había escrito muchas notas al margen intentando ordenar algunas ideas pero hoy la mirada enfermera se ha parado en esta letra y música de Lluis Llach que me ha dado mucha paz.
Si queréis escucharla pinchad en el título.
COMPANYS, NO ÉS AIXÒ No era això, companys, no era això
pel que varen morir tantes flors,
pel que vàrem plorar tants anhels.
Potser cal ser valents altre cop
i dir no, amics meus, no és això.
No és això, companys, no és això,
ni paraules de pau amb garrots,
ni el comerç que es fa amb els nostres drets,
drets que són, que no fan ni desfan
nous barrots sota forma de lleis.
No és això, companys, no és això;
ens diran que ara cal esperar.
I esperem, ben segur que esperem.
És l’espera dels que no ens aturarem
fins que no calgui dir: no és això.
Gracias Angela por el regalo
COMPAÑEROS, NO ES ESTO
No era eso, compañeros, no era eso
por lo que murieron tantas flores,
por lo que lloramos tantos anhelos.
Quizás debamos ser valientes de nuevo
y decir no, amigos míos, no es eso.
No es esto, compañeros, no es eso,
ni palabras de paz con garrotes,
ni el comercio que se hace con nuestros derechos,
derechos que son, que no hacen ni deshacen
nuevos barrotes bajo forma de leyes.
No es esto, compañeros, no es eso;
nos dirán que ahora hay que esperar.
Y esperamos, seguro que esperamos.
Es la espera de los que no nos detendremos
hasta que no sea necesario decir: no es eso